عزیز از یاد نرفته سلام
می دانم که نیستی و میدانم که همچو پرستو از بهار زندگیم سفر کرده ای و آن را هم میدانم که به هیچ وجه به من فکر نمی کنی اما در این لحظه تنهایی دو ست دارم تورا همچون گذشته سنگ صبور خود کنم. آره من همونم که باتو شب و روزهای زیادی را سپری کردم اما الان به هم غریبه شده ایم .بهتر است تورا غریبه آشنا صدات کنم.راستی میگفتم دلم خیلی تنگ شده و هرلحظه تو را می خواهد ،دلم برای لحظه های با تو بودن تنگ شده است دو ست دارم حتی برای یکبار هم که شده برق چشمانت مرا از خود بی خود کند .برایم حق بده
که بی تو بودن مرا آزار بدهد اما چه کنم که تو ظاهر بینی و از درون آشفته من خبر نداری ، قلب من همچو پرنده ای بی قرار در قفس تنگ سینه ام اسیر است و خود را آنچنان به قفسه سینه ام میزند که انگار از تنهایی من در رنج و عذاب است و میخواهدبا رهایی از سینه ام مرا به آرامش تنهایی ابدی ببرد.
ای نیمه گمشده وجودم ،ای هویت من ، از کجا جویمت ،به حرمت تمام لحضه هایی که با هم بودیم ،به حرمت با تو گفتن ،به حرمت با تو خندیدن ،به حرمت در آغوش همدیگر بودن و از لحظات روزهای بهار عمرمان لذت بردن تو را قسم میدهم ، تا حرمت باهم گریستن را از یاد نبرییم .
از یاد نبریم که ما مکمل وجود هم هستیم با همه چیزهایی که داریم و نداریم.عشق همچو عشق مجنون به لیلی بود و هست اما نمی دانم تو روی حرفت هستی یا نه<دوستت دارم مثل دوست داشتن لیلی که در آغوش مجنون پرواز کرد> آری من همانم که بودم.دوست داشتم که همچون مرغ عشق هیچکدام طاقت تنهایی را نداشتیم........
دوست دارم
-----------------------------------------
گویند که دوزخی بود عاشق و مست
قولیست خلاف دل در ان نتوان بست
گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود
فردا بهشت باشد همچون کف دست
سیما باتشگر از سیما
