یه پنجره با یه قفس

یه حنجره بی هم نفس

سهم من از بودن تو ، یه خاطره است همین وبس

تو این مثلث غریب  ستاره هارو خط زدم

دارم به آخر می رسم  از اون ور شب اومدم

یه شب که مثل مرصیه  خیمه زده رو باورم

می خوام تو این سکوت تلخ  صداتو از یاد ببرم

بزار که کوله بارم و رو شونه ی شب بزارم

باید که از اینجا بِرم ،  فرصت موندن ندارم

داغِ ترانه تو نگام  .. ..

 شوق رسیدن تو تنم ..  ..

تو حجم سردِ این قفس ، منتظر پر زدنم

من از تبار غربتم

از آرزوهای محال ........................

قصّه ی ما تموم شده با یه علامت سوال  ؟

بزار که کوله بارم و رو شونه ی شب بزارم

باید که از اینجا برم  فرصت موندن ندارم .