تنهاترین مونس من

 لبخند بزن، غوغا کن، صدایت مرا به پرواز وا می دارد.  

نگاهم کن، برق چشمان زیبایت نوازشم می کند،  

من نیز روزی برای تو سرخ خواهم شد، من غرق خنده، گرم خواهم شد.  

وجودت را احساس می کنم، تو را همیشه می توان حس کرد ، من گرم خواهم شد.  

من برایت خواهم ماند تا لبخندهایت را پاسخ گویم.  

من سبز خواهم شد تا تو شادابیت را همیشه لمس کنی،  

من سرخ خواهم شد. تو را از شوق  لبریز  خواهم  کرد .   

وقتی که صدایت می کنم و تو  در  دل  پاسخ  می گویی ،  جان دوباره می گیرم . 

وقتی که صدایم می کنی شوق دیدار، زبان از من برمی گیرد و من سرخ می شوم.  

از من سخن مگو، با من سخن بگو، با من از من سخن بگو.  

بگو که صدای تپش های این قلب سرخ را همیشه می شناسی.   

بگو که سرخیم را ستایش می کنی، 

 من سرخ خواهم شد.  

من از نیم نگاه سوزاننده ی تو زیر برق آفتاب، از تمامی گرمیت در سردی زمستان، سرخ خواهم شد 

لحظه ی جدایی را نمی شناسم ، خداحافظی را  معنا  نخواهم  کرد . 

سیب سرخی  به تو خواهم  داد  و دانه ی اناری  

دانه ی انارم به تو جان خواهد داد و سیب سرخم به تو محبت.  

سیب سرخ، سرخ خواهد ماند و من سرخ خواهم شد.  

من سیلی عشق تو را چشیده ام و درد محبتت را کشیده ام. 

 شکل آن را نمی دانم، تنها می دانم که آن نیز سرخ  است  و روزی که این  رگ های خون  در  وجودم 

فوران  کنند، من  سرخ  خواهم  شد 

و من  از  همیشه  تا  همیشه سرخ خواهم ماند

         

سکوت غمبارشب را باگریه هایم شکستم

شکستم تا بتوانم اسودگی ام را بازیابم

 آهی کشیدم  و خواستم سخنی بگویم با تو ، ولی نتوانستم

بغض گلویم را فشرده بود

گویا حرفهایم را میشنیدی

بازبان بی زبانی خواسته ای گفتم  

یارا چه کنم این راه نه چندان بسیط را برهنه پای چگونه طی کنم

آخر همراهی ات را از من دریغ مدار که حیرانم در خط زندگی

آخر چه کنم چه طور باشم، لبانم از فرط تشنگی آب زلال حقیقت به سخن گشوده نمیشود

 باچشمانم اعتراف به خستگی دارم

کاش نگاهم را دوباره بنگری وبینی تا نظاره ام کنی  برق چشمانم پرفروغ میشود

 ازتپش قلبم چه گویم خودت بهتر میدانی حال مرا در لحظه های انتظار

کاش سرانجام سایه سبزنامت بر سرم گسترده شود ای تنهاترین مونس من